Almost a midwife

Dag vrienden :)

De achtste week zit er bijna op. Het begint zo hard af te korten dat het zelfs een beetje griezelig wordt. We zijn hier nu zo gewoon aan het leven maar ook om met 4 onafscheidelijk samen te leven. We kennen elkaar al zo goed dat we elkaars zinnen kunnen afmaken. Sterker nog, we kunnen van elkaars gezicht aflezen want de andere denkt. Het gaat moeilijk zijn om na dit avontuur gewoon ons eigen leventje terug op te pakken en verder te gaan. Maar we hebben nog 3 weken... En die tijd die ons hier nog rest gaan we met volle teugen genieten. Voor jullie het weten, ben ik terug thuis! :)

Deze week was onze laatste week stage. We besloten om deze week in schoonheid af te sluiten door met 4 tegelijk naar stage te gaan. Geen goed plan bleek achteraf... We liepen in elkaars weg en moesten de weinige bevallingen die er waren, verdelen. Daarbovenop kregen we nog ruzie met elkaar ook. Ik wil hier niet veel woorden aan vuil maken. Het komt er op neer: Te heftige reactie, boze dokter, woordwisselingen en veeeeel geween. Als je echt het hele verhaal wil weten dan zal je Kathleens blog moeten lezen. Ik was gekwetst en ik denk ik niet alleen, maar vele sorry's later konden we elkaar alles vergeven. Na afloop zijn we dan maar een hamburger gaan eten om onze zorgen helemaal te vergeten en ik moet zeggen dat dit zeker heeft gewerkt. ;)

Weet je wat ik wel heel erg vind? Dat we de laatste stagedag bij de dokter worden geroepen, zodat hij ons dan kan vertellen dat hij het idee van het kistje voor de doodgeboren kindjes, niet meer wil. Komaan! We hebben met de 2 hoofddokters een hele week plannen gemaakt over het kistje: welk budget, welk materiaal, welke kleur,... Om dan het hele plan van tafel te vegen omdat hij van gedachten is veranderd. Om daarna doodleuk te vragen of we geen andere dingen willen geven.

Nu lijkt het alsof stage deze week niet leuk was, maar dat is natuurlijk ook niet waar. Ik heb een hele fijne week gehad en met leuke collega's onze laatste dagen kunnen afsluiten. Ik heb ook deze week mijn laatste bevalling gedaan. Een super lieve vrouw moest bevallen van haar 3de kindje en ik was er helemaal klaar voor. Weet je wat zo mooi is aan een bevalling? Het is een gevoel dat moeilijk te beschrijven is, maar de vrouw keert helemaal in zichzelf wanneer het hoofdje bijna geboren wordt. Een soort van bubbel waar niemand anders in wordt toegelaten. Niemand anders behalve ik omdat ik mee zorg voor de geboorte van haar kindje. Het is nog steeds dat er dan een boost adrenaline door mijn lijf gaat en nog steeds is de euforie even groot als het kindje geboren wordt. Ook dit keer voelde ik me volmaakt gelukkig wanneer ik het kindje op de buik van de mama kon leggen. En even sloeg mijn hart een slag over toen Eva die me op dat moment aan het assisteren was zei: Het is een tweeling! Dit was te mooi om waar te zijn, mijn laatste bevalling een twin! :D maar na een vaginaal onderzoek en handgrepen te hebben gedaan moesten we een stapje terug nemen. Geen tweeling, alleen een enorm grote baarmoeder. Jammer maar helaas, maar toch was ik tevreden. 47 bevallingen gedaan in totaal, leuk om zo af te sluiten.

De ouders van Anouk zijn deze week op vakantie gekomen naar hier. Ookal waren het niet mijn eigen ouders die we op dat moment begroeten, toch voelden het wel een beetje zo. Ik denk dat ik voor iedereen kan spreken als ik zeg dat het op een bepaalde manier voelden als thuiskomen. Gewoon Nederlands praten en een warme knuffel, deden bij ieder van ons wonderen. Iedereen straalden en we waren blij dat we hen nu onze wereld konden laten zien. Het was leuk om hun eerste reactie te zien bij bijvoorbeeld de dala dala's of het ziekenhuis, want wij waren onze eigen eerste reactie al bijna zelf vergeten.

Na al onze favoriete plekjes te hebben laten zien, werd het tijd om hun lodge te gaan bewonderen. Onze ogen vielen bijna uit ons hoofd toen we hun huisje te zien kregen, net als het zwembad en de prachtige tuin. Gras onder onze voeten voelen, hoelang was dat wel niet geleden? En het beste van al... Een douch met stromend water! :D We konden ons geluk niet op! Ook zijn we samen met hen snakepark gaan bezoeken. De gids vertelde ons niet alleen veel over de slangen die we te zien kregen, maar ook over krokodillen, vogels,... We mochten zelfs een slang vasthouden, sommige met de nodige angst. Na afloop besloten we hem een tip te geven. Discussiërend over hoeveel we moesten geven, kwamen we tot een besluit. Veeeeeeel te veel bleek achteraf. De ogen van de gids werden groot toen we het geld gaven en hij zei: you are very generous! Toen wisten we al hoe laat het was ;)

Deze week zijn we ook uitgenodigd voor een etentje om afscheid te nemen van 1 van onze vrienden die we hier gemaakt hebben. Opgelaten omdat we nog eens een reden hadden om ons op te maken. Zoals jullie weten ben ik niet echt het soort meisje dat zich bezighoud met make-up. Maar onder streng toezicht van 6 ogen en na vele instructies, was ik perfect opgemaakt. We hebben genoten van het etentje. Maar het was best wel raar, we moesten afscheid nemen van één van onze beste vrienden die we hier gemaakt hebben. Er komt plots iemand in u leven, op een super korte tijd wordt je vrienden, alsof je elkaar al jaren kent. En dan na 2 maanden moet je die persoon terug afgeven, even snel als hij er in was gekomen. We gaan maandag ook Daniella moeten uitzwaaien, het meisje dat 3 weken met ons heeft samengeleefd in het gastgezin. En dan neemt er maandag weer iemand nieuw haar plaats in. Het is leuk om zoveel mensen te ontmoeten met zoveel verschillende ideeën maar met hetzelfde doel: mensen te helpen en ervan bijleren. Het is alleen minder leuk om ze daarna terug af te geven.

Zo, week 9 kan van start gaan. Ik kijk er naar uit want morgen is het Eva haar verjaardag en we hebben een leuke verrassing voor haar. Ook gaan we naar de watervallen en hotsprings dus het belooft een geweldige week te worden.

Tot snel en kusjes aan iedereen!
xoxo

PS.: Wisten jullie dat ik misschien mijn laatste stagedag ooit achter de rug heb? :)