The best is yet to come

Hej vriendjes

Ik weet niet goed hoe ik moet beginnen deze week. Anders vloeien de woorden en de verhalen er zo vlot uit. Nu zit ik al een half uur, wat zeg ik, een uur, naar dit witte papier te staren..

Ik heb me deze week voor het eerst niet goed in mijn vel gevoeld. De andere meisjes hebben allemaal al zo een periode gehad. Ik had hier altijd wel begrip voor maar begreep het nooit helemaal. Het was (is) hier toch fantastisch? Ik dacht niet dat het mij zou overkomen. Maar nu zit ik hier met hetzelfde gevoel. Woorden om dit alles te beschrijven, zitten vast in mijn hoofd. We zitten nu pas en nu al in de helft. Alles is zo dubbel. Langs de ene kant tel ik zo hard af om naar huis te gaan en iedereen terug te zien, maar langs de andere kant wil ik helemaal nog niet weg. Ik mis thuis zo hard. Een goed bed, lekker eten en gewoon is ne knuffel. En het meest van al mis ik Dieter...

Zelfs stage kon deze week mijn aandacht niet afleiden. Het was zo rustig dat ik enkel dinsdag 3 bevallingen heb kunnen doen. De andere dagen hebben we liggen wegkwijnen met het geroep van slechts 1 of 2 vrouwen die eigenlijk niet in arbeid waren. We hebben deze dagen dan maar opgevuld met jungle speed spelen of kaartspelletjes uitleggen aan de vroedvrouwen. Wisten jullie dat hoger-lager echt wel een intellectueel hoogstandje is voor de vroedvrouwen hier. Alsof we met een bende minies van de chiro voor de eerste keer een spel speelden. Een zelfverzonnen einde was dan ook hoognodig omdat ze er maar geen genoeg van kregen.

De drie bevallingen die ik gedaan heb, gingen wel heel goed. Bij de eerste bevalling dacht ik dat de vloek nooit zou ophouden toen er opnieuw een meisje werd geboren, maar gelukkig waren de volgende 2 babytjes die ter wereld kwamen, jongens. Iedere bevalling had wel iets speciaal.

Zo was er bij de eerste bevalling een navelstreng omstrengeling. De navelstreng zit dan vast rond de nek van het kindje. Niets speciaal zou je denken, want dat krijgen we hier dagelijks voorgeschoteld. Maar deze keer was het een drievoudige omstrengeling en dat had ik nog niet meegemaakt. Hoewel de navelstreng strak rond de nek zat, kwam het kindje er levendig en gezond uit. De tweede bevalling ging heel snel. De vrouw kwam al puffend en hijgend het ziekenhuis binnen, dus 1 blik naar elkaar was genoeg om te weten dat we niet veel tijd meer hadden. Ik nam haar spullen en liep voorop naar de verloskamer om alles klaar te zetten. Met een zwaai legde ik de felgekleurde kanga op de verlostafel. Er zat een knoop in, maar ik dacht er verder niet bij na. De vrouw ging liggen en we zagen het hoofdje al klaarzitten. Er is 1 ding dat we hier zeker geleerd hebben en dat is om super snel handschoenen aan te doen. Net op tijd klaar om de bevalling te doen. Alles verliep super vlot en op een paar minuten tijd, was de wereld weer een kindje rijker. De vroedvrouw kwam de verloskamer binnen en keek naar de kanga. Ze deed de knoop los en er verschenen 2 stenen in haar hand. Ik keek haar verbaasd aan. Ze hebben geluk gebracht, zei ze met een glimlach. De stenen moesten er dus voor zorgen dat de vrouw niet onderweg naar het ziekenhuis zou bevallen en het heeft inderdaad gewerkt. De laatste bevalling was van een hiv positieve vrouw, en dat is toch altijd eventjes spannend. Maar ook hier verliep alles zonder problemen. Deze week heb ik ook nog 2 keer gehecht. Ookal duurt het hechten steeds een eeuwigheid door mijn eindeloze perfectionisme, toch ben ik iedere keer tevreden over het resultaat. ;)

Maandag was het opnieuw tijd om van partner te veranderen dus heb ik deze week samengewerkt met Kathleen. Met haar heb ik niet veel meer dan een blik nodig om te begrijpen wat de andere bedoeld. Volgende week hebben we samen nachten. We denken dat dan de hel gaat losbarsten omdat er deze week zo weinig bevallingen zijn geweest. Een soort van voorteken om ons te waarschuwen voor wat ons te wachten staat. :)

We hebben er wel hele leuke uitstapjes opzitten, die me echt wist op te peppen. Met de brommers vertrokken we na stage om te gaan luieren aan het zwembad. Na vijf minuten onderhandelen met de baas van het hotel, konden we gratis aan het zwembad liggen, als we daar zouden eten. Geweldig hoe je na een paar keer aandringen, je hier alles voor de helft van de prijs te pakken krijgt. Ik moet zeggen, 6 weken Afrika heeft meester onderhandelaars van ons gemaakt. En dan het beste van al, er was niemand anders aan het zwembad. Privéfeestje aan het zwembad in onze bikini met de muziek luid. Hemels! :D Er was maar 1 nadeel aan deze dag... Iedereen zag zo rood als een tomaat. Laten we hopen dat het bruin wordt, want een kleurtje kan ieder van ons nog goed gebruiken.

Heel onverwacht werden we deze week op stage uitgenodigd door een vroedvrouw voor een trouwfeest. Heel benieuwd en enthousiast zeiden we volmondig 'ja' op dit aanbod. We deden onze lange kleedjes aan en bedekten ons haar met een hoofddoek want het was een Moslim huwelijk. Het feest was buiten in een tent en het zag er prachtig uit. Net als de bruid. Helaas hebben we 4 uur moeten wachten om haar eindelijk te zien te krijgen. We waren in de tussentijd weggesmolten onder onze hoofddoek, en konden er eigenlijk niet om lachen. Oke een half uur te laat, maximum een uur, maar toch geen 4 uur? Ons (eindeloze) geduld werd uiteindelijk toch beloond en we konden genieten van de ceremonie.

Het einde van stage is in zicht, nog 2 weken en we kunnen een feestje bouwen. :D Ik kan met zekerheid zeggen dat we alle 4 uitkijken naar onze vrije tijd om Tanzania tot in elk hoekje te gaan verkennen. ;)

Tot snel en dikke kus!
xoxo

PS.: Jaja ik heb weer een allergische reactie van een muggenbeet (zoals jullie al gewend zijn van mij), maar gelukkig deze keer is niet in mijn gezicht. :)