Who runs the world? Girls

Hallo iedereen!

Ik heb deze week mijn nachtshiften er op zitten en ik kan jullie met trots melden, ik heb 40 bevallingen gedaan! :D Geen stress meer voor het halen van bevallingen, dus het afstuderen komt steeds dichter bij.. En stiekem kijk ik hier ook wel naar uit! Ik moet me alleen nog door de examenperiode zien te worstelen, maar dan is het voorbij :)

Tijdens de eerste nacht was het heel rustig. 1 bevalling helemaal in het begin en 1 helemaal op het einde. Tussenin waren er alleen maar roepende vrouwen met maar twee centimeter, die om de 5 minuten de verloskamer terug inliepen om onderzocht te worden. Conclusie, een saaie en vooral enerverende nacht. Geklaagd dat we hebben omdat er geen bevallingen waren. Maar ik denk dat de goden ons geklaag aanhoord hebben want de volgende nacht kregen we het dubbel en dik terug. 12 bevallingen volgde elkaar in hoog tempo op. Het was hemels om zo veel bevallingen te kunnen doen maar ook wel hels omdat we geen seconde konden ademhalen. Maar nu hielden we onze mond en keken dankbaar naar elkaar voor de goede samenwerking en de vele bevallingen.

Eva heeft die nacht de bevalling van een tweeling gedaan. Geweldig toen haar ogen groot werden wanneer ze ontdekte wat haar te wachten stond. Het moment dat ze het eerste kindje aan de mama gaf en zag dat de buik nog niet kleiner was geworden. Ook heeft Eva deze week een schouderdystocie tot een goed einde gebracht. Dit is wanneer het kindje met zijn schouder achter het schaambeen blijft zitten. Ik assisteerde en zorgde dat de benen omhoog werden gehouden om meer ruimte te creëren. Ook voerde ik suprapubische druk uit om de schouder los te duwen. Eva zorgde voor de handgrepen. We bleven zo beheerst en communiceerde rustig met elkaar. Na 2 minuten kwam het kindje los en hij deed het prima. Een gelukkig en opgelucht gevoel kon niet meer uit onze buik ontsnappen. ;)

Dan was de laatste nacht aangebroken. Nog 1 bevalling en ik zou aan 40 zitten. Een heel plezierig maar ook spannend gevoel. De vorige 2 nachten had ik alleen maar meisjes op de wereld gezet. Het leek wel voorbestemd. :) En dan was het eindelijk zover.. Een mama had 10 centimeter en was klaar om te persen. Het was mijn beurt om de bevalling te doen dus stond ik zenuwachtig klaar. Toen ze begon mee te persen, verdween alle stress en ik ging op in het moment. Het hoofd werd geboren en ik weet niet hoe het kwam maar er kwam een golf vruchtwater mee. Te laat en te verbaast om te reageren kreeg ik al het vruchtwater in mijn gezicht. Eva beschreef het alsof er een emmer water in mijn gezicht was gegooid. Mijn haar en gezicht druipte... Ik moet wel zeggen dat ik geluk heb gehad want 1. de vrouw was niet hiv positief en 2. het was voor één keer is geen meconium houdend vruchtwater. Er gingen een paar seconde voorbij voor iemand, inclusief mezelf, reageerde. Alles leek in slowmotion te gebeuren. Daarna kwam Eva in actie en kuisten met een doek mijn gezicht af. Ook ik vond mezelf terug en deed zonder nadenken de bevalling verder. En ook deze keer werd er een meisje in mijn armen geboren. De mama was super gelukkig, net als ik :) Mijn geluk kon helemaal niet meer op toen ik hoorde hoe ze het kindje ging noemen... Anke! Echt geweldig want de mensen hier kunnen mijn naam echt niet uitspreken, laat staan onthouden. Dus ik was echt geflateerd ;)

Wisten jullie trouwens dat we tijdens onze nachten gezelschap worden gehouden door een muis. We proberen al een tijdje een foto te trekken, maar hij is ons iedere keer net te snel af. Dit is nog 1 van onze missies die we moeten volbrengen voor we klaar zijn met stage. En er is nog een uitdaging die we iedere nacht opnieuw proberen te volbrengen. Niet naar toilet gaan gedurende onze 14 uur durende nachtshift.. Heeeel moeilijk, maar tegen een Franse wc zeggen we liever nee. :)

Vrijdag zijn we weer op outreach geweest, terug naar een weeshuis. Opnieuw hetzelfde concept. Kindjes die spontaan naar u toe komen gelopen en waarbij je de goede reflex moet hebben om hen op te vangen als ze ineens omhoog springen. We gaan steeds met de bus, ook dit keer was dit het geval. Geen rekeninghoudend met het slechte weer en de enorme modderpoel reden we op het terrein op. Toen we klaar waren met de medicatie uit te delen, merkten we dat de bus zich had proberen te draaien. De banden zaten tot halverwege de modder en er was duidelijk geen mogelijkheid om eruit te rijden. We zaten gewoon vast. De kindjes hadden dit ook opgemerkt en begonnen spontaan de bus te duwen. Onmogelijk dat 5 jarige er in zouden slagen de bus los te krijgen. Met 6 vrijwilligers zetten we ons schrap om mee in de modder te komen ploeteren. Wonder boven wonder kregen we de bus er na een paar keer duwen uit. En de kindjes maar juichen :D

Zaterdag zouden Eva en ik de stap zetten om Afrikaanse vlechtjes te laten zetten. Ik had de bevestiging van Hanne, Charlotte en Dieter om het te doen. Ik had dus geen excuus om niet zot te doen. Je leeft maar 1 keer en ik ben waarschijnlijk maar 1 keer voor zo'n lange tijd in Afrika. Toen de kapper aankwam was ik super zenuwachtig. Ik wou graag een hanenkam… Toen ik mijn idee aan hem voorstelde, vertelde hij dat hij dit niet kon realiseren. Jammer maar dus geen Afrikaanse vlechtjes voor mij. Bij Eva staat het geweldig moet ik zeggen.

Onze zesde week gaat morgen van start, we zullen zien wat deze week in petto heeft voor ons. Bijna in de helft :)

Tot snel!
Xoxo

PS.: De kapper heeft een oogje op mij. Het is wel heel duidelijk als ik het zelfs al zie :)