Gelijklopende gedachten
Door: Anke
Blijf op de hoogte en volg Anke
05 April 2015 | Tanzania, Arusha
Lieve schatjes van pattatjes :)
Ondertussen ben ik al een maand hier. Het lijkt al zo lang geleden dat ik alles aan het voorbereiden was en mijn valies begon vol te proppen. Ik ben blij dat ik hiervoor gekozen heb! En ik ben nog blijer omdat ik nog 2 maanden heb, zodat ik er nog meer van kan genieten.
Deze week zijn we gewisseld van partner zodat we met iedereen een keer zouden samenwerken. Vanaf maandag ging ik met Eva aan de slag. Geweldig was het! We kunnen niet alleen goed samenwerken, maar daarnaast hebben we ook nog is een gelijke visie als het op mensen helpen aankomt. We zullen op hetzelfde moment recht springen om een vrouw te helpen maar ook zullen we op hetzelfde moment een zucht slaken of geërgerd zijn. Zo werd het een leuke werkweek, maar ook een week waar we stiekeme plannetjes smeden. ;)
Het regent tegenwoordig niet meer alleen ’s nachts. Maandag bijvoorbeeld wouden eva en ik naar stage vertrekken, toen het plots begon te gieten. 1 minuut wandelen en ik zou mezelf kunnen uitwringen als een dweil. We twijfelden om een taxi te bellen, maar toen nam ons chiro-instinct het over en vertrokken we vol moed. Dwaze beslissing natuurlijk… de straten waren geen straten meer, het waren rivieren! We hebben er dan maar een bekentocht van gemaakt. Het heeft ons wel dubbel zo lang gekost om op stage te geraken, maar we waren toch nog op tijd. En trots dat we waren. :D
Het was een hele leuke week op stage. We konden de stomme vroedvrouwen meer relativeren en de lieve vroedvrouwen laten ons steeds meer doen. Ook de bevallingen zijn deze week heel rustig en goed verlopen. Geen spectaculaire verhalen om deze week in de blog te schrijven, maar hier zijn we niet rouwig om. Voor mooie rustige bevallingen staan we te springen dus hadden we geluk. Een aantal speciale dingen zijn we wel tegengekomen.
Zo hebben we een kindje op de wereld gezet met 12 vingertjes en 12 teentjes. Eva heeft een bevalling gedaan waarbij de kleine jongen een navelbreuk had. Ook heb ik nu echt gehecht deze week. Niet maar 1 steek, maar wel een heel tweede graads ruptuur. Ik moet wel zeggen dat het zweet over mijn rug liep en dat ik eva ondertussen bestookte met vragen of ik het wel goed deed. Ik heb er een half uur over gedaan, maar ik was best wel tevreden over het eindresultaat.
Ik kan trouwens nog iets van mijn lijst van meest onmogelijke plaatsen om een bevalling te doen, afschrappen. Het is niet zo extreem als de franse wc maar het was niet zoals gewoonlijk op de verlostafel. Aangezien deze bezet was door vrouwen die te koppig of te hardnekkig waren om de verloskamer te verlaten, hoewel ze nog geen volledige ontsluiting hadden. Dan moest ik de bevalling maar in bed doen. Ik ben bij op het bed gekropen en Eva heeft er voor gezorgd dat de vrouw wat afgeschermd lag. De bevalling verliep goed en weer werd een prachtig kindje geboren.
Tijdens stage kwam onze smetvrees weer naar boven en namen we opnieuw de verloskamer onder handen. De bovenkant van de kast was duidelijk in 5 jaar niet meer afgestoft aan de 10 centimeter dikke stoflaag en dode beesten te zien. We vonden ook een grote doos vol met spiksplinter nieuw materiaal in. Handschoenen, medicatie, procedureboeken,… Duidelijk gekregen van andere vrijwilligers en nog nooit gebruikt. Wij willen graag ook iets geven als we hier vertrekken maar gaan niet iets kopen om dit gewoon te laten wegrotten onder een dikke laag stof. Maar deze week kreeg ik een inval van wat we konden geven. Dit was naar aanleiding van slecht nieuws dat we te horen kregen. Opnieuw was er een kindje gestorven, niet tijdens onze shift maar dat maakt het niet minder erg. We kwamen de verloskamer binnen en daar lag het kindje gewoon op de rand van de wasbak. Zo onrespectvol… en toen kwam het idee plots in mijn hoofd op! Ik wil die kindjes een mooie plaats geven voordat ze worden weggebracht of met de mama mee naar huis gaan. Een houten kist of rieten mand met een mooie bekleding langs de binnenkant. Ik heb dit voorgesteld aan de andere 3 en ze waren meteen enthousiast.
Er gebeuren ook heel veel grappige dingen op stage. Ik heb dit nog niet verteld, maar we zijn al meerdere keren ten huwelijk gevraagd. Mensen op straat, collega’s uit het ziekenhuis of vrouwen die vragen of we hun schoondochter willen worden. Zou het zijn omdat we blank zijn, omdat ze denken dat we veel geld hebben of omdat we gewoonweg knap zijn? We zullen het maar op het laatste houden… :D Ze hebben in het ziekenhuis ook een fascinatie van ons haar. Ik denk dat iedere vroedvrouw ondertussen mijn haar al heeft aangeraakt. Ze proberen dit subtiel te doen, door het haar uit mijn gezicht weg te strijken. Wat eigenlijk heel belachelijk is, aangezien mijn haar altijd in een staart is of met een klem vast steekt. Maarja we zullen ze het maar gunnen zeker? ;)
In het begin heb ik gezegd dat deze week vol stiekeme plannetjes zat. Wel, Eva en ik hebben ons deze week geamuseerd met een geheim meesterplan uit te voeren. Het was een verrassing voor Kathleen en Anouk. We gingen een verwendag voor hun organiseren. Dit was vooral om Anouk op te vrolijken omdat zij het het moeilijkste heeft van ons 4. We waren wel de beste om dit te organiseren. Niet dus… Eva en ik zijn de 2 die geen verstand hebben van gezichtsmaskers of make-up. En het ergste van al, (maar dat weten jullie allemaal wel) ik kan niet liegen. De breedste grijs komt op mijn gezicht tevoorschijn als ik iets vertel dat niet waar is. Het was dus moeilijk om alles geheim te houden, maar wel leuk om blikken naar elkaar te werpen.
En dan was de dag eindelijk aangebroken, wanneer we ons plan konden uitvoeren. Onze wekker vroeg gezet. We kwamen uit de slaapkamer met een gigantische glimlach en we wisten allebei , zonder een woord te zeggen, dat het een geweldige dag zou worden. We hebben dan Kathleen en Anouk opgesloten in hun kamer door de deur op slot te doen. Jammer genoeg waren we niet stil genoeg en werden ze hierdoor wakker. Ze riepen onze naam en vroegen wat we aan het doen waren. We wisten niet wat we moesten antwoorden en het duurde niet lang voordat we het uitproesten van plezier. We hebben ze zo achtergelaten en zijn toen een fantastisch ontbijt gaan klaarmaken. Ze zouden blij zijn dat ze voor 1 keer eens meer keuze hadden dan enkel boter en pindakaas. Fruitsap, eitjes, kaas, fruitsla,… En we hadden het bij het juiste eind, ze waren in de wolken. Ze besloten dat zij de afwas voor hen rekening zouden nemen. Perfect, want wij renden terug naar ons huisje en deden opnieuw de deur op slot. De tafel werd met 1 haal leeggemaakt en al de cremekes, oorbellen, make-up,… werd uitgestald. We hebben Anouk en Kath hun toiletzakken moeten plunderen want als we enkel het grief van Eva en mij zouden nemen, zouden er 3 potjes op tafel hebben gestaan.
Die dag hebben we met avocado gezichtsmaskers rondgelopen. Anouk verzorgde bij iedereen de make-up en Evan zorgde voor een bijpassend kapsel. Daarna deden we onze lange galabalkleedjes aan, deden een korte fotoshoot en vertrokken voor een gezellig etentje. Geslaagde dag, ookal zeg ik het zelf! :)
Zelfs de paashaas is geweest zondag. Eva was stiekem langer opgebleven en had paaseitjes voor ons klaargelegd. Hmmm chocoladeverslaving!
Volgende week ga ik terug de nachten in. Hopelijk zijn er veel vrouwen die moeten bevallen. En seg we hebben een beetje zon opgestuurd dit weekend, hopelijk hebben jullie het gemerkt. ;)
Tot volgende week
xoxo
PS.: Afrikaanse vlechtjes, ja of nee?
Ondertussen ben ik al een maand hier. Het lijkt al zo lang geleden dat ik alles aan het voorbereiden was en mijn valies begon vol te proppen. Ik ben blij dat ik hiervoor gekozen heb! En ik ben nog blijer omdat ik nog 2 maanden heb, zodat ik er nog meer van kan genieten.
Deze week zijn we gewisseld van partner zodat we met iedereen een keer zouden samenwerken. Vanaf maandag ging ik met Eva aan de slag. Geweldig was het! We kunnen niet alleen goed samenwerken, maar daarnaast hebben we ook nog is een gelijke visie als het op mensen helpen aankomt. We zullen op hetzelfde moment recht springen om een vrouw te helpen maar ook zullen we op hetzelfde moment een zucht slaken of geërgerd zijn. Zo werd het een leuke werkweek, maar ook een week waar we stiekeme plannetjes smeden. ;)
Het regent tegenwoordig niet meer alleen ’s nachts. Maandag bijvoorbeeld wouden eva en ik naar stage vertrekken, toen het plots begon te gieten. 1 minuut wandelen en ik zou mezelf kunnen uitwringen als een dweil. We twijfelden om een taxi te bellen, maar toen nam ons chiro-instinct het over en vertrokken we vol moed. Dwaze beslissing natuurlijk… de straten waren geen straten meer, het waren rivieren! We hebben er dan maar een bekentocht van gemaakt. Het heeft ons wel dubbel zo lang gekost om op stage te geraken, maar we waren toch nog op tijd. En trots dat we waren. :D
Het was een hele leuke week op stage. We konden de stomme vroedvrouwen meer relativeren en de lieve vroedvrouwen laten ons steeds meer doen. Ook de bevallingen zijn deze week heel rustig en goed verlopen. Geen spectaculaire verhalen om deze week in de blog te schrijven, maar hier zijn we niet rouwig om. Voor mooie rustige bevallingen staan we te springen dus hadden we geluk. Een aantal speciale dingen zijn we wel tegengekomen.
Zo hebben we een kindje op de wereld gezet met 12 vingertjes en 12 teentjes. Eva heeft een bevalling gedaan waarbij de kleine jongen een navelbreuk had. Ook heb ik nu echt gehecht deze week. Niet maar 1 steek, maar wel een heel tweede graads ruptuur. Ik moet wel zeggen dat het zweet over mijn rug liep en dat ik eva ondertussen bestookte met vragen of ik het wel goed deed. Ik heb er een half uur over gedaan, maar ik was best wel tevreden over het eindresultaat.
Ik kan trouwens nog iets van mijn lijst van meest onmogelijke plaatsen om een bevalling te doen, afschrappen. Het is niet zo extreem als de franse wc maar het was niet zoals gewoonlijk op de verlostafel. Aangezien deze bezet was door vrouwen die te koppig of te hardnekkig waren om de verloskamer te verlaten, hoewel ze nog geen volledige ontsluiting hadden. Dan moest ik de bevalling maar in bed doen. Ik ben bij op het bed gekropen en Eva heeft er voor gezorgd dat de vrouw wat afgeschermd lag. De bevalling verliep goed en weer werd een prachtig kindje geboren.
Tijdens stage kwam onze smetvrees weer naar boven en namen we opnieuw de verloskamer onder handen. De bovenkant van de kast was duidelijk in 5 jaar niet meer afgestoft aan de 10 centimeter dikke stoflaag en dode beesten te zien. We vonden ook een grote doos vol met spiksplinter nieuw materiaal in. Handschoenen, medicatie, procedureboeken,… Duidelijk gekregen van andere vrijwilligers en nog nooit gebruikt. Wij willen graag ook iets geven als we hier vertrekken maar gaan niet iets kopen om dit gewoon te laten wegrotten onder een dikke laag stof. Maar deze week kreeg ik een inval van wat we konden geven. Dit was naar aanleiding van slecht nieuws dat we te horen kregen. Opnieuw was er een kindje gestorven, niet tijdens onze shift maar dat maakt het niet minder erg. We kwamen de verloskamer binnen en daar lag het kindje gewoon op de rand van de wasbak. Zo onrespectvol… en toen kwam het idee plots in mijn hoofd op! Ik wil die kindjes een mooie plaats geven voordat ze worden weggebracht of met de mama mee naar huis gaan. Een houten kist of rieten mand met een mooie bekleding langs de binnenkant. Ik heb dit voorgesteld aan de andere 3 en ze waren meteen enthousiast.
Er gebeuren ook heel veel grappige dingen op stage. Ik heb dit nog niet verteld, maar we zijn al meerdere keren ten huwelijk gevraagd. Mensen op straat, collega’s uit het ziekenhuis of vrouwen die vragen of we hun schoondochter willen worden. Zou het zijn omdat we blank zijn, omdat ze denken dat we veel geld hebben of omdat we gewoonweg knap zijn? We zullen het maar op het laatste houden… :D Ze hebben in het ziekenhuis ook een fascinatie van ons haar. Ik denk dat iedere vroedvrouw ondertussen mijn haar al heeft aangeraakt. Ze proberen dit subtiel te doen, door het haar uit mijn gezicht weg te strijken. Wat eigenlijk heel belachelijk is, aangezien mijn haar altijd in een staart is of met een klem vast steekt. Maarja we zullen ze het maar gunnen zeker? ;)
In het begin heb ik gezegd dat deze week vol stiekeme plannetjes zat. Wel, Eva en ik hebben ons deze week geamuseerd met een geheim meesterplan uit te voeren. Het was een verrassing voor Kathleen en Anouk. We gingen een verwendag voor hun organiseren. Dit was vooral om Anouk op te vrolijken omdat zij het het moeilijkste heeft van ons 4. We waren wel de beste om dit te organiseren. Niet dus… Eva en ik zijn de 2 die geen verstand hebben van gezichtsmaskers of make-up. En het ergste van al, (maar dat weten jullie allemaal wel) ik kan niet liegen. De breedste grijs komt op mijn gezicht tevoorschijn als ik iets vertel dat niet waar is. Het was dus moeilijk om alles geheim te houden, maar wel leuk om blikken naar elkaar te werpen.
En dan was de dag eindelijk aangebroken, wanneer we ons plan konden uitvoeren. Onze wekker vroeg gezet. We kwamen uit de slaapkamer met een gigantische glimlach en we wisten allebei , zonder een woord te zeggen, dat het een geweldige dag zou worden. We hebben dan Kathleen en Anouk opgesloten in hun kamer door de deur op slot te doen. Jammer genoeg waren we niet stil genoeg en werden ze hierdoor wakker. Ze riepen onze naam en vroegen wat we aan het doen waren. We wisten niet wat we moesten antwoorden en het duurde niet lang voordat we het uitproesten van plezier. We hebben ze zo achtergelaten en zijn toen een fantastisch ontbijt gaan klaarmaken. Ze zouden blij zijn dat ze voor 1 keer eens meer keuze hadden dan enkel boter en pindakaas. Fruitsap, eitjes, kaas, fruitsla,… En we hadden het bij het juiste eind, ze waren in de wolken. Ze besloten dat zij de afwas voor hen rekening zouden nemen. Perfect, want wij renden terug naar ons huisje en deden opnieuw de deur op slot. De tafel werd met 1 haal leeggemaakt en al de cremekes, oorbellen, make-up,… werd uitgestald. We hebben Anouk en Kath hun toiletzakken moeten plunderen want als we enkel het grief van Eva en mij zouden nemen, zouden er 3 potjes op tafel hebben gestaan.
Die dag hebben we met avocado gezichtsmaskers rondgelopen. Anouk verzorgde bij iedereen de make-up en Evan zorgde voor een bijpassend kapsel. Daarna deden we onze lange galabalkleedjes aan, deden een korte fotoshoot en vertrokken voor een gezellig etentje. Geslaagde dag, ookal zeg ik het zelf! :)
Zelfs de paashaas is geweest zondag. Eva was stiekem langer opgebleven en had paaseitjes voor ons klaargelegd. Hmmm chocoladeverslaving!
Volgende week ga ik terug de nachten in. Hopelijk zijn er veel vrouwen die moeten bevallen. En seg we hebben een beetje zon opgestuurd dit weekend, hopelijk hebben jullie het gemerkt. ;)
Tot volgende week
xoxo
PS.: Afrikaanse vlechtjes, ja of nee?
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
