Night's Watch

Mambo iedereen :)

Voor ik aan mijn verhaal van deze week begin, wil ik eerst weten hoe het met jullie gaat.. :D

• Chiromeisjes: hoe was de cocktailparty zondag die jullie gewonnen hebben? Zijn mijn tippers nog braaf? Wordt Francine gemist op de vergadering?
• Mama en papa: Leeft onze Jorg nog? En hoe is het met turbo?
• HAC: Houden jullie me wel op de hoogte van alle liefdesrelaties en laatste roddels? En zijn de paaseitjes al op? ;)
• Dieter: Ge weet toch da ik u stiekem wel hard mis?

Oke nu kan ik verdergaan met mijn verhaal. Hopelijk zijn jullie het nog niet beu om vroedkundige verhalen te lezen want er komen er weer een paar nieuwe aan. :)

Deze week vertrokken Anouk en ik naar het ziekenhuis voor onze nachtshiften, dit weliswaar met een bang hartje. Ten eerste omdat we nog nooit nachten hadden gedaan en ten tweede omdat vorige week de nachten bij de andere 2 meisjes waren tegengevallen. Maar onze angst was nergens voor nodig. We hebben bangelijke nachten achter de rug met super lieve vroedvrouwen. Resultaat: 8 bevallingen gedaan deze week :D

Stuk voor stuk zijn de bevallingen goed gegaan, maar natuurlijk zijn er een paar speciallekes die ik aan jullie wil vertellen. Op een bepaald moment kwam ik uit de verloskamer nadat ik Anouk had geassisteerd met een bevalling. Ik hoorde een vrouw roepen en speurde de bedden af. Geen schreeuwende vrouw te zien… toen had ik het door! Het toilet! Ik rende er op af. Daar zag ik de vrouw op de grond liggen in een plas meconiaal vruchtwater en ze keek me hulpeloos aan. Het zijn trouwens Franse wc’s dus niet echt aangenaam om daar op de grond te liggen. Ik wurmde me door de deuropening. Ik pakte de vrouw bij haar arm en probeerde haar op de tillen. Hopeloos natuurlijk met de vele spieren die ik heb. De vrouw kon de druk niet meer houden en begon daar dan maar te persen. Er was geen andere optie dan me bij op de toiletvloer te laten zakken en haar te helpen. Met onsteriele handschoenen heb ik de bevalling gedaan en kon ik al snel de baby aan de mama geven. Onmogelijke plaatsen om een bevalling te doen: wc -> check!

Tijdens de nacht slapen de vroedvrouwen heel de tijd en worden enkel wakker wanneer er iemand echt gaat bevallen. Meestal zelfs maar pas als het hoofd al tussen de benen uithangt. Ik had samen met Anouk afgesproken dat wanneer er niets te doen was, we om de beurt een uurtje zouden slapen. De eerste nacht was het zo druk geweest dat ik tijdens de 14 uur durende shift geen 1 keer kon gaan zitten. Ik was kapot na die nacht. De volgende nachten waren rustiger en ik was dankbaar dat ik me af en toe kon neerleggen. 1 nacht heeft Anouk me bruusk wakker gemaakt. Nog voor ik kon vragen wat er gaande was, was ze al weg en liep ze al richting de uitgang. Met nog een slaaphoofd, sprong ik recht en spurtte om haar in te halen. Ze was al buiten en stond in de deuropening van een auto gebogen. Er was een vrouw net bevallen in de auto en Anouk zorgde voor de eerste opvang. Op slag was ik klaar wakker, en ik moet zeggen dat de stortregen daar ook wel bij hielp. Ik rende terug naar binnen om instrumenten te halen om haar te assisteren. Terwijl de andere vroedvrouwen rustig verder sliepen, hebben we mama en baby verder verzorgd. Moe, doorweekt maar wel tevreden, konden we terugkeren naar onze vertrouwde waakpost.

Dan heb ik nog 1 stage verhaal over dat ik met jullie wil delen. Tijdens een nacht hebben we een vrouw moeten overbrengen naar een ander ziekenhuis. De baby had foetale stress en een keizersnede kan in het ziekenhuis waar wij werken niet. Daar aangekomen installeerden we de vrouw in bed in afwachting tot de keizersnede. Onze vroedvrouw was de papieren in orde aan het brengen met de vroedvrouw van het andere ziekenhuis. Er was op dat moment nog een andere vrouw in de kamer aanwezig die zich ook door de weeën aan het worstelen was. Niemand schonk aandacht aan haar, ik was wel alert. Ik keek Anouk aan en vroeg haar of ze aan het persen zou zijn. De vraag was nog maar amper over mijn lippen, toen de vrouw haar kanga opzij deed en het hoofd van de baby al zichtbaar werd. (Kanga’s zijn de kleurrijke doeken die hier voor alles worden gebruikt). Binnen de 2 seconden stond ik bij de vrouw en zonder nadenken zette ik mijn handen klaar voor het hoofd. De vroedvrouw van het andere ziekenhuis kwam boos op me afgestormd, maar toen ze zag wat er gaande was, liet ze me begaan. De baby werd geboren, maar deed het niet goed. Ik was het kindje aan het stimuleren om te ademen. Mijn verbazing was groot omdat de vroedvrouw niet eens gezien had dat de vrouw aan het persen was. Maar mijn verbazing kon alleen maar groter worden na het volgende… Anouk nam over met het kind te stimuleren zodat ik snel de instrumenten kon nemen om af te navelen. Ik draaide nog maar net mijn rug toen de vroedvrouw het kind vastpakte en hier aan trok. De navelstreng knapte gewoon in 2! Ik kon mijn ogen niet geloven. Een kind bloed dood wanneer de navelstreng niet afgeklemd wordt! Gelukkig had ze dan wel het verstand om deze direct na haar blunder af te klemmen. Uiteindelijk konden we gerust zijn en ging het met beide goed. Ik heb dus een bevalling gedaan in een ziekenhuis waar ik niet eens werk, komaan!

Ik heb deze week ook een paar dingen gedaan, die ik de voorbije weken nog niet ben tegengekomen. Ik heb bijvoorbeeld voor de eerste keer koud gehad. Raar maar waar! Voor stage heb ik mijn trui uit mijn valies moeten halen. De nachten vullen zich nu met regen en de dagen eigenlijk ook, dus het koelt enorm af. Jammer want een kleureke opdoen zit er niet echt meer in. Ook heb ik deze week voor de eerste keer gehecht. Het was maar 1 steek, toch ben ik stiekem wel trots op mezelf. :)

We hebben een nieuw vervoersmiddel ontdekt. Brommers! Echt handig want zaterdag zijn we naar het internetcafé geweest om aan de bachelorproef verder te werken. Er is geen dala dala die daar naartoe rijdt dus zochten we voor een andere oplossing. De familie belde voor ons chauffeurs die zeker veilig zouden rijden. Iedereen vond het super spannend en na afloop konden we ons enthousiasme moeilijk verbergen. Het zou nog beter zijn geweest, moest mijn chauffeur een tweede helm bij zich had en zich zou douchen. Voor de rest was het fantastisch.

Vandaag zijn we met zen drieën (Anouk was ziek) mee geweest naar de kerk. Allemaal mooi opgemaakt, vertrokken we. Massi, de dochter van onze gastmama zong mee in het koor dus we waren benieuwd. De dienst begon indrukwekkend. Het enen liedje na het andere weergalmde doorheen de kerk, begeleid door piano, drum en gitaar. Wanneer de elektriciteit uitviel, gingen ze gewoon zonder aarzelen verder maar dan acapella. Iedereen moet rechtstaan en mee dansen en zingen. In het begin voelden we ons helemaal niet op ons gemak maar na een tijdje konden we het toch niet laten om mee te dansen op de muziek. Aan het zingen hebben we ons niet gewaagd. Als ik mijn danstalent ook nog eens zou combineren met mijn geweldige zangtalent, zou ik nooit meer worden uitgenodigd denk ik. Het tweede deel van de mis was gelijkaardig aan die van in België, dus hebben we gewoon stilzwijgend mee gevolgd.

Zo ik heb mijn verhaal alweer gedaan. Ik wil nog zeggen dat ik hier nog steeds super graag ben en geniet van elke dag. We kloppen deze weken veel uren, zodat we de laatste weken extra kunnen genieten.

Hopelijk is de elektriciteit straks terug zodat ik deze blog kan posten! ;)

Badai
xoxo

PS.: Ik voel me hier nu echt helemaal thuis, zeker sinds we deze week een hond hebben gekregen.
PPS.: Na veel zeuren is er nu ook een kat beloofd! :D