Vrije val
Door: Anke
Blijf op de hoogte en volg Anke
22 Maart 2015 | Tanzania, Arusha
Hallooo vriendjes, vriendinnetjes en familie!
Weer een week voorbij. De tijd lijkt hier te vliegen, raar want de Tanzanianen doen nochtans alles op hun dooie gemak. Enkel met hun busje rijden niet, maar dat is volgens mij dan ook de enige uitzondering. Ik begin echt van de cultuur hier te houden en me echt thuis te voelen. De meeste mensen zijn hier heel vriendelijk en ik begin gewend te raken aan de vele begroetingen en aansprekingen op straat. Soms zouden we geld willen geven voor het gezicht van sommige, wanneer we gewoon in het Swahilli terug antwoorden. :)
Deze week voelde aan als een vrije val. Ik weet niet goed hoe ik het anders moet verwoorden. In een vrije val heb ik gevoelens van spanning en blijdschap, maar ook van angst. Zo zijn er deze week hartverwarmende momenten geweest, maar ook hartverscheurende. Ik proberen te beschrijven hoe ik alles heb aangevoeld.
Het was geweldig om deze week mijn eerste Tanzaniaanse baby op de wereld te zetten. Ik was er helemaal klaar voor en ik had ook het gevoel dat het die dag ging gebeuren. Na eerst Anouk geassisteerd te hebben was het eindelijk mijn beurt. Een super lieve vrouw was klaar om te bevallen. Blij dat ik was dat ik haar bevalling mocht doen, na 2 uur haar rug gemasseerd te hebben. De vrouw heeft lang moeten persen, maar het vruchtwater was helder dus ik had er vertrouwen in. Volgens de vroedvrouwen ging het duidelijk niet snel genoeg daarom besloten ze om de baby wat “te helpen” door een paar stevige duwen op de vrouw haar buik te geven. Met stevig bedoel ik dus met volle vuist. Gelukkig kon ik hen na een paar keer aandringen laten stoppen. Wanneer de vrouw eindelijk zelf terug kon meeduwen, was het kindje er na een paar keer persen. Ik kon een prachtig klein meisje in mijn armen bewonderen. :)
Maar zoals ze zeggen geluk is niet van lange duur. Alleen was ik me er op dat moment nog niet van bewust. Een tweede bevalling drong zich op en ook deze keer mocht ik ze voor mijn rekening nemen. De vrouw perste goed mee en al snel was het hoofdje geboren. Ik schrok want het was een sterrenkijker. Dit betekent dat het kindje met zijn gezicht naar boven wordt geboren. Dit verklaarde het vreemde vaginale onderzoek dat ik daarvoor had gedaan. Het gezichtje was een beetje verfrommeld, maar ik dacht dat het kwam omdat het onder het schaambeen was gemoeten. Een paar tellen later had ik het kindje vast. Opnieuw een meisje maar deze keer was niet alles perfect. Ik keek nu beter naar het kindje en daar kwam de 2de schrikwekkende ontdekking. Het meisje had een dubbele spleten lip en open gehemelte (schisis), ook de oren waren misvormd. Mijn handen begonnen te trillen en de tranen sprongen in mijn ogen. Mijn hart brak helemaal toen ik het meisje aan de mama moest laten zien… Ik heb lang bij haar gezeten, maar de taalbarrière speelde me parten. Ik hoop dat ik toch nog iets voor haar betekend heb.
Gelukkig kon ik na deze zware dag snel naar huis en daar wachtte me een verrassing die me zou opvrolijken. Ik was die dag 4 jaar samen met Dieter en had de meisjes verteld dat ik hem toch wel miste. Ik deed de deur van ons huisje open en daar stond een super lekkere taart met veel aardbeien voor me klaar! Als je niet met Dieter kan vieren, dan moet je het maar met ons doen, luidde het. We hebben met 4 heel de taart opgesmuld.
De volgende dag vertrok ik samen met Anouk terug naar stage. De moed zonk me al snel in de schoenen toen ik hoorde dat het meisje met de gespleten lip overleden was. Eva had tijdens de ancht nog geprobeerd het kindje te reanimeren, maar tevergeefs. Desalniettemin, het leven gaat gewoon verder, ookal leek het op dat moment stil te staan. De volgende dagen stage verliepen rustig. Hoewel we moesten vechten om een bevalling te mogen doen, is het me toch gelukt om er nog 1 te pakken te krijgen. Deze dagen hebben we wel op onze tanden moeten bijten. De vroedvrouwen tonen soms geen respect en laten ons de stomste karweitjes opknappen. Ons wegduwen vlak voor of zelfs tijdens een bevalling is tegenwoordig ook geen uitzondering meer. Echt jammer want zoals jullie waarschijnlijk wel weten ben ik van naturen een rustig persoon, maar deze vrouwen konden soms echt mijn bloed doen koken.
We hebben deze week ook heel veel leuke dingen kunnen beleven. Zo zijn we donderdag met 4 uit eten geweest. Blij dat we waren omdat we een keer aan de rijst met bonen konden ontsnappen. Het was super gezellig om buiten te eten in zeteltjes met lampjes en kaarsjes. En genoten dat we hebben een pizza met gesmolten kaas. Vooral de kaas was lang geleden, want zuivelproducten kennen ze hier precies niet. Een glas melk ’s morgens bij het ontbijt mis ik toch wel. Ik ben hier trouwens thee aan het leren drinken. Normaal kan thee me niet smaken maar nu kijk ik toch wel iedere dag uit naar de theetime met de familie. Hanne Hendrickx ik hoop dat je trots op me bent! ;)
Deze week hebben we België een beetje naar hier gebracht. Heel de dag hebben we door de drukke marktjes van Arusha gelopen. Terwijl we de opdringerige marktkramers van ons af moesten slagen, zochten we de ingrediënten om stoofvlees met frietjes te kunnen maken. Na lang in de keuken te hebben gestaan, konden we met trots ons gerecht presenteren aan de familie en de rest van de vrijwilligers. Ik denk wel dat ze met smaak alles hebben opgegeten. Daarna genoten we nog van onze zelfgemaakte appelcrumble. Terwijl we hier zitten te stoefen over hoe goed we dit hadden gedaan, zegt Anouk dat het recept bij haar te verkrijgen is voor een kleine sponsering van 5 euro.
Ookal zijn we nog maar 2 weken hier, toch zijn we al gaan souvenier shoppen. Het was leuk om er een dagje tussenuit te zijn. Ook hebben we al veel voor school gewerkt. Ja ja, dat moet hier ook gebeuren. Maandag begin ik samen met Anouk met nachtshiften. Ik ben helemaal geen nachtmens dus ik hoop dat het wat gaat meevallen.
Goed ik ga jullie laten! Tot snel iedereen, ik denk aan jullie. ;)
Xoxo
Ps. Wisten jullie dat ik maar 1 koe waard ben op de markt…
Weer een week voorbij. De tijd lijkt hier te vliegen, raar want de Tanzanianen doen nochtans alles op hun dooie gemak. Enkel met hun busje rijden niet, maar dat is volgens mij dan ook de enige uitzondering. Ik begin echt van de cultuur hier te houden en me echt thuis te voelen. De meeste mensen zijn hier heel vriendelijk en ik begin gewend te raken aan de vele begroetingen en aansprekingen op straat. Soms zouden we geld willen geven voor het gezicht van sommige, wanneer we gewoon in het Swahilli terug antwoorden. :)
Deze week voelde aan als een vrije val. Ik weet niet goed hoe ik het anders moet verwoorden. In een vrije val heb ik gevoelens van spanning en blijdschap, maar ook van angst. Zo zijn er deze week hartverwarmende momenten geweest, maar ook hartverscheurende. Ik proberen te beschrijven hoe ik alles heb aangevoeld.
Het was geweldig om deze week mijn eerste Tanzaniaanse baby op de wereld te zetten. Ik was er helemaal klaar voor en ik had ook het gevoel dat het die dag ging gebeuren. Na eerst Anouk geassisteerd te hebben was het eindelijk mijn beurt. Een super lieve vrouw was klaar om te bevallen. Blij dat ik was dat ik haar bevalling mocht doen, na 2 uur haar rug gemasseerd te hebben. De vrouw heeft lang moeten persen, maar het vruchtwater was helder dus ik had er vertrouwen in. Volgens de vroedvrouwen ging het duidelijk niet snel genoeg daarom besloten ze om de baby wat “te helpen” door een paar stevige duwen op de vrouw haar buik te geven. Met stevig bedoel ik dus met volle vuist. Gelukkig kon ik hen na een paar keer aandringen laten stoppen. Wanneer de vrouw eindelijk zelf terug kon meeduwen, was het kindje er na een paar keer persen. Ik kon een prachtig klein meisje in mijn armen bewonderen. :)
Maar zoals ze zeggen geluk is niet van lange duur. Alleen was ik me er op dat moment nog niet van bewust. Een tweede bevalling drong zich op en ook deze keer mocht ik ze voor mijn rekening nemen. De vrouw perste goed mee en al snel was het hoofdje geboren. Ik schrok want het was een sterrenkijker. Dit betekent dat het kindje met zijn gezicht naar boven wordt geboren. Dit verklaarde het vreemde vaginale onderzoek dat ik daarvoor had gedaan. Het gezichtje was een beetje verfrommeld, maar ik dacht dat het kwam omdat het onder het schaambeen was gemoeten. Een paar tellen later had ik het kindje vast. Opnieuw een meisje maar deze keer was niet alles perfect. Ik keek nu beter naar het kindje en daar kwam de 2de schrikwekkende ontdekking. Het meisje had een dubbele spleten lip en open gehemelte (schisis), ook de oren waren misvormd. Mijn handen begonnen te trillen en de tranen sprongen in mijn ogen. Mijn hart brak helemaal toen ik het meisje aan de mama moest laten zien… Ik heb lang bij haar gezeten, maar de taalbarrière speelde me parten. Ik hoop dat ik toch nog iets voor haar betekend heb.
Gelukkig kon ik na deze zware dag snel naar huis en daar wachtte me een verrassing die me zou opvrolijken. Ik was die dag 4 jaar samen met Dieter en had de meisjes verteld dat ik hem toch wel miste. Ik deed de deur van ons huisje open en daar stond een super lekkere taart met veel aardbeien voor me klaar! Als je niet met Dieter kan vieren, dan moet je het maar met ons doen, luidde het. We hebben met 4 heel de taart opgesmuld.
De volgende dag vertrok ik samen met Anouk terug naar stage. De moed zonk me al snel in de schoenen toen ik hoorde dat het meisje met de gespleten lip overleden was. Eva had tijdens de ancht nog geprobeerd het kindje te reanimeren, maar tevergeefs. Desalniettemin, het leven gaat gewoon verder, ookal leek het op dat moment stil te staan. De volgende dagen stage verliepen rustig. Hoewel we moesten vechten om een bevalling te mogen doen, is het me toch gelukt om er nog 1 te pakken te krijgen. Deze dagen hebben we wel op onze tanden moeten bijten. De vroedvrouwen tonen soms geen respect en laten ons de stomste karweitjes opknappen. Ons wegduwen vlak voor of zelfs tijdens een bevalling is tegenwoordig ook geen uitzondering meer. Echt jammer want zoals jullie waarschijnlijk wel weten ben ik van naturen een rustig persoon, maar deze vrouwen konden soms echt mijn bloed doen koken.
We hebben deze week ook heel veel leuke dingen kunnen beleven. Zo zijn we donderdag met 4 uit eten geweest. Blij dat we waren omdat we een keer aan de rijst met bonen konden ontsnappen. Het was super gezellig om buiten te eten in zeteltjes met lampjes en kaarsjes. En genoten dat we hebben een pizza met gesmolten kaas. Vooral de kaas was lang geleden, want zuivelproducten kennen ze hier precies niet. Een glas melk ’s morgens bij het ontbijt mis ik toch wel. Ik ben hier trouwens thee aan het leren drinken. Normaal kan thee me niet smaken maar nu kijk ik toch wel iedere dag uit naar de theetime met de familie. Hanne Hendrickx ik hoop dat je trots op me bent! ;)
Deze week hebben we België een beetje naar hier gebracht. Heel de dag hebben we door de drukke marktjes van Arusha gelopen. Terwijl we de opdringerige marktkramers van ons af moesten slagen, zochten we de ingrediënten om stoofvlees met frietjes te kunnen maken. Na lang in de keuken te hebben gestaan, konden we met trots ons gerecht presenteren aan de familie en de rest van de vrijwilligers. Ik denk wel dat ze met smaak alles hebben opgegeten. Daarna genoten we nog van onze zelfgemaakte appelcrumble. Terwijl we hier zitten te stoefen over hoe goed we dit hadden gedaan, zegt Anouk dat het recept bij haar te verkrijgen is voor een kleine sponsering van 5 euro.
Ookal zijn we nog maar 2 weken hier, toch zijn we al gaan souvenier shoppen. Het was leuk om er een dagje tussenuit te zijn. Ook hebben we al veel voor school gewerkt. Ja ja, dat moet hier ook gebeuren. Maandag begin ik samen met Anouk met nachtshiften. Ik ben helemaal geen nachtmens dus ik hoop dat het wat gaat meevallen.
Goed ik ga jullie laten! Tot snel iedereen, ik denk aan jullie. ;)
Xoxo
Ps. Wisten jullie dat ik maar 1 koe waard ben op de markt…
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
