Al zoveel te vertellen!

Mambo! :)

Ik ben ondertussen al een week in Tanzania en ik heb al heel veel dingen die ik jullie wil vertellen :) Vorige week zondag vertrokken we gepakt en gezakt naar de luchthaven en daar begon het moeilijke afscheid.. Na veel gesnotter stapten we door de gates. Toen beseften we echt dat we vertrokken waren, voor 3 maanden zouden we het met ons 4 alleen moeten doen. We stapten op het vliegtuig richting Istanbul om daarna verder door te gaan naar Kilimanjaro. Normaal hou ik van vliegen, maar dit keer was dit niet het geval. Heel de vliegtuigrit lang ben ik misselijk geweest samen met Kathleen en wisselde we elkaar af met naar het toilet te gaan om over te geven. Wat was ik blij toen we eindelijk geland waren! Toen we uitstapten kam een zoete warme lucht ons tegemoet, jaja we waren aangekomen in Afrika.

In de luchthaven zelf hadden we problemen met ons visum. Ze wouden ons niet doorlaten en begonnen lastige vragen te stellen. Ik was echt super bang dat we niet door mochten en zeker omdat ik niet goed Engels kan en ik ze de helft van de tijd niet verstond wat ze juist vroegen. Gelukkige kunnen de andere 3 beter verhalen uit hun mouw schudden als mij :D Na een lange tijd mochten we toch passeren.

In het midden van de nacht werden we opgepikt en met een jeep naar ons gastgezin gebracht. Toen we aankwamen stond heel de familie ons letterlijk met open armen op te wachten! Na veel geknuffelen, kropen we vermoeid in ons bedje. We hoopten dat we een goede nacht zouden hebben, maar we merkten al snel dat we dit konden vergeten. Ramen die niet kunnen sluiten en de Afrikaanse nachtgeluiden binnen laten. We hadden het helemaal gehad toen we net een uurtje geslapen hadden en er om 5 uur 's nachts een gebed door onze kamer weergalmde. Je kan je het al wel voorstellen, we waren een wrak toen we de volgende ochtend opstonden.

De eerste dag dag hebben we het dorpje verkend met onze begeleider van projects abroad. Het was de eerste keer dat we Afrika konden bewonderen in daglicht. Ik moet zeggen het is hier prachtig! Wondermooie uitzichten, veel bloemen, vogels en prachtige vlinders. Langs de andere kant zie je overduidelijk de armoede in de straten, de kleine huisjes die op instorten staan, honden die langs de straten zwerven,... We wisten niet waar eerst te kijken! Tijdens het wandelen zijn we wel gesmolten. Het is hier echt super warm, gevoelstemperatuur van 40 graden. Hopelijk zullen we hier aan wennen, maar ik denk niet dat dat het geval is.

Na een vermoeiende eerst dag, kwamen we terug thuis en mochten we al meteen mee koken met de familie. We maakten een typisch Tanzaniaans gerecht, chapati genaamd. Net toen we aan deze maaltijd wouden beginnen, viel voor de eerste keer de stroom uit. Ik moet zeggen, eten bij kaarslicht heeft echt wel zijn charmes ;) Daarna vielen we doodmoe in slaap.

De volgende dag zijn we naar het ziekenhuis geweest voor onze eerste werkdag. Je verplaatsen gebeurt hier door dala dala's. Een soort mini busje waar je met zoveel mogelijk mensen tegelijk wordt ingepropt. Het verkeer is hier super hectisch en er lijken hier geen verkeersregels te zijn. Al meedere malen hebben we ons vastgeklamt aan ons stoeltje omdat we dachten dat we gingen botsen. Het is ook zo dat vanaf je de bestemming hebt gezegd waar je naartoe wilt, er 5 man aan u komt trekken om in hun busje te stappen. Het is nog altijd wel spannend, maar we komen toch steeds heelhuids aan op onze bestemming. :)

We kwamen aan in het Ngarenaro hospital. We wisten dat het er erg aan toe zou zijn, maar zo erg had ik het niet verwacht. De materniteit en arbeidskamer zijn 1 grote zaal met ongeveer 20 bedden. Langs de ene kant liggen de vrouwen die bevallen zijn, langs de andere kant de vrouwen die in arbeid zijn. Dan is er 1 klein kamertje zo groot als een badkamer, waar 2 vrouwen kunnen bevallen. Er is hier geen steriliteit, alles hangt vol met bloed en de instrumenten zijn hier verroest. Ook de vroedvrouwen zijn erg argwanend tegen ons en we moeten hun vertrouwen nog winnen. Dit doen we nu door vooral te kuisen en veel vragen te stellen. Soms voelen we ons hier meer kuisvrouwen dan vroedvroedvrouwen.

Deze week hebben we al 5 bevallingen geassisteerd en dit waren elk op zich spannende en unieke gebeurtenissen. De eerste bevalling waren we wel erg geschrokken, de vrouw werd geslagen door de vroedvrouwen. We stonden er gewoon op te kijken en konden niks doen, echt heel frustrerend! De vroedvrouwen daar kijken niet om naar de vrouwen. Maar gelukkig was het kindje in orde en kon de vrouw snel terug naar haar bed. De tweede bevalling was voor Kathleen en Eva. Anouk en ik waren buiten de verloskamer bezig tot we geroep hoorden. We liepen de verloskamer binnen en zagen dat het hoofdje al geboren was. Het was een schouderdystocie, dit betekent dat de schouder van de baby vast zit achter het schaambeen. De dokter wist duidelijk niet wat hij moest doen en trok gewoon aan de baby, wat deze situatie alleen maar erger maakt. Ik en Anouk schoten in actie om de baby op te vangen want deze zag er steeds slechter uit. De dokter had zo hard getrokken dat het kindje uiteindelijk loskwam en geboren werd. De baby was slap, had wel een hartslag maar ademde niet spontaan. We namen alles klaar om het kind te beademen, maar ook hier nam de vroedvrouw het van ons over en ze zette het kindje een neusbrilletje op en zei dat het kind het goed deed. Dit is niet de manier om zo een slecht kind te helpen. Gelukkig is het kind er goed doorgekomen, maar ik hield wel mijn hart vast, net als bij de volgende bevalling! Bij deze zagen we dat de vliezen nog niet gebroken waren en deze gevuld waren met een dikke groene brei. Dit is meconiumhoudend vruchtwater en het betekent dat het kindje in stress is geweest. Deze keer maakten Eva en Kathleen zich klaar om de baby op te vangen. Het was wel mooi om te zien hoe het kindje met zijn hoofd in de vliezen geboren werd, want dit is in belgië nooit het geval. Daarna verliep de bevalling vlot en had het kindje meteen een goede start.

De volgende dag besloten we om de verloskamer grondig onder handen te nemen en al het bloed van de muren te wassen en de kasten uit te kuisen. We waren bezig met dit te doen toen ik iemand hoorde roepen. Geen enkele vroedvrouw die opkeek dus ik ging kijken samen met Eva. We zagen dat de vrouw al aan het persen was in het bed. We hebben haar uit het bed geholpen en we zijn zo naar de verloskamer gestrompeld. Kathleen heeft deze bevalling zelf gedaan en ik en Eva hebben geassisteerd. De vrouw was heel bang want ze had ons aan ons stagepak vast en wou ons niet meer loslaten. Dit vond ik wel leuk want het betekende dat ze onze steun nodig had. De bevalling duurde heel lang en we waren allemaal wel een beetje zenuwachtig. Uiteindelijk werd het hoofdje geboren en merkten we dat er ook al een handje was geboren, dit was waarschijnlijk de reden waarom het zo lang duurde. Het kindje werd geboren en we helpten de mama te verhuizen naar het bed. Daarna kuisten we verder de verloskamer. Opeens hoorde ik sukuma, dit is het swahilis woord voor persen. We stormden naar buiten en daar lag een vrouw te bevallen in bed. Nog voor we aan haar bed waren lag het kind al in het bed. De vroedvrouwen stonden er weer gewoon op te kijken alsof er niets aan de hand was. We waren alle 4 boos op onszelf dat we dit niet eerder hadden opgemerkt, maar vooral boos omdat de vroedvrouwen lagen te slapen of gewoon op hun luie kont zaten en niks deden. Hopelijk kunnen we volgende week veel vrouwen helpen, maar dat horen jullie dan nog wel ;)

Naast stage hebben we ook nog heel veel leuke dingen gedaan zoals gaan BBQ'en met de andere vrijwilligers. Vrijdag zijn we op uitstap geweest met projects abroad. We trokken naar een massai school om medicatie uit te delen. Het was geweldig om bij de kindjes te zijn die eerst heel verlegen waren maar daarna niet meer achteruit deinsden om ons te komen knuffelen. De kinderen werden om de beurt bij de dokter onderzocht en zo de juiste medicatie voorgeschreven. Deze werd dan voor hen klaargemaakt. De ouders moeten de medicatie komen ophalen dus ik hoop ook dat ze dit echt gaan doen want anders blijven ze ziek. We moeten wel natuurlijk blij zijn voor de kindjes die we wel kunnen helpen, maar toch wringt het dat je weet dat ze medicatie nodig hebben en sommige ouders er niet naar omkijken. Hopelijk hebben we de meesten kunnen helpen :)

Vrijdag toen we thuiskwamen van deze uitstap, hadden de andere meisjes in het huis een cocktailparty georganisseerd omdat 1 van hen vertrok. Het was super lekker om de versgeperste drankjes te drinken. Daarna begon Danny de jongste zoon van mama danny te dansen. 1 voor 1 moesten we bij hem in de kring komen staan en met hem dansen. Het was leuk om te dansen op de Afrikaanse muziek en het was heel gezellig met heel de familie samen. De familie is heel erg open en we voelen ons echt heel welkom.

Ik denk wel dat ik voor nu genoeg verteld heb :) Als jullie nog iets willen weten laat dan maar zeker iets weten! De eerste week zit er al op.

Tot snel!
xoxo